Wat zegde je

hebben doe ik je al jaren, maar welk was je naam
soms kom ik je dan tegen, ergens tussen ontbijt en slapen
waar was ik ook zoekend, tussen brood en beleg
moest ik antwoorden in die brief of was het eerder dat gesprek

je laat me stilstaan bij machteloosheid van niet meer weten hoe
beven laat jij me dan toch even niet, dank je wel voor dat fatsoen
daar sta ik dan zonder jas in de kou vergeten wat te doen
vragen kan ik het mezelf niet meer doen, mijn naam ontglipt me

herinneringen zijn me vaak te machtig, zo kort en soms heel ver
ik wou dat je mijn bestaan niet binnengeslopen was
althans bekijk ik je met een ander gezicht, nu het nog kan
een geleerde naam heb je nu voor ik dat zelf wist

zover is het dan tussen niet meer weten hoe, waar en wat
jij verdomde leegte knaag je me helemaal weg vanbinnen uit
de letters van je naam kan ik nog spellen, doch voor hoelang
laat me dan liever beven
dan weet ik met gratie
hoe ik sterven zal



Werner