Dag Dame...

een dame,
ik kende haar enkel door lentes heen
ze was niet apart,
ze heeft geleefd, ongeveer een kleine eeuw

de eerste automobiel rolde
toen ze net een tiener was
als werelden discussieerden
had ze ook dat huisje, tuintje en gezin

kind en man heeft ze reeds afgestaan
leefde voort in haar stille wereld
wanneer ouderdom aan haar begon te knagen
waren velen van ons, net met leven begonnen

ze was van Limburgse bodem, kranig en stoïcijns
met muziek in haar hart en hoofd
kende ze menig besnaard instrument
kon zij mensheid nog dingen leren

ze is niet meer
doch harten heeft ze een eeuw gevuld


Werner

Voorwaar dag

toen het daglicht dichten bracht
neergeschreven over wat eens was
en nimmer zijn zal
als hemelsblauw die ochtend bracht

van liefde en harten gevuld,
emoties van weleer
sommigen gebroken door hardheid,
anderen overladen met zoenen

majestueus zoals een pen eenmaal krassen kan
werd het perkament beschreven, zoals elke dag
niets minder dan waarheid
zal mijn dichten zijn
deze dag van het gedicht
in letters en rijm

niet alleen zet ik mij aan deze uitdaging
met velen zullen we het wit
verblauwen tot de schemering valt
en ons laatste woord is uitgeschreven
in pennenstreken
zoals wij meester zijn van het woord



Werner