Zomerblikken

een zomer die contouren aanneemt
zij het niet een recessie
die ons zand in de ogen strooit
wanneer mieren elkaar opzoeken aan elk strand

menig ex-werknemer zich de haren plukt
bij het openen van elke ochtendpost
de typisch Belgische manieren gebruikt worden
om de staatsschuld deftig te manipuleren

de buidel en riem aangesnoerd worden
als een last-minute geboekt wordt
zij het niet dat je nog moet aanschuiven
om je ongeboren kind in de prenatale klas in te schrijven

je opa en oma in het onbetaalbare rusthuis
vecht met onwetendheid en tekort aan personeel
tussen wolken en zonnestralen een kindse glimlach
ravotten op straten waar eens auto’s reden

Werner

Overgebleven mensen

en toen waren ze nog met drie
gerimpeld en vol met verhalen
toen de wereld er ook niet beter uitzag
tussen puin en honderdduizenden verloren vrienden

ver van mijn bed en toch zo dicht
als wrange smaak bij het lezen van een boek
over getuigenissen van alle rassen en kleuren
welke elkander uitmoordde als ze net man waren

als de bommen niet vlogen of de kogels suisden
toen de mist als een gas neerdaalde
kende men de onzichtbare vijand in elke dag
bij het schrijven van de laatste afscheidsbrief

alsof de wereld deze mensen nog iets leren kan
groeten we elk jaar nog witte kruisen
de rode bloem die gevallen herdenken doen
aan de voet van een monument

waar geen mens meer stilstaat

Werner