Stilte in een wens

zijn lichaam kentert
gaat niet meer zoals gewenst
stap voor stap zet hij achteruit
in onwetendheid door pijn

nu weet hij de zon nog te vatten
voelt het vriezen aan zijn hoofd
hij is een van twaalven, hij is in nood
vandaag blies hij zijn laatste kaarsjes

volgend jaar ziet hij lente misschien ontwaken
zomerstralen zullen dan neerstrijken op arduin
lachend zullen onze eindejaarsfeesten nimmer zijn
mijn wens is kort, mag hij nog even blijven




Werner

Krampjes

geheid zie ik kerst en nieuw
lege portefeuilles en volle harten
dag zeggen tegen gedane zaken
verwelkomt datgene aan de deur staat

eindigen doe ik het warempel in mineur
mijn maag speelt nu op een ander noot
ik sta dan net niet op water en brood
feesten mag ik nog stilletjes

geen domper op mijn humeur
doch zoekend in heldere bouillon
naar zinsspellingen en rijmelarij
mijn buik is immers van Belgische makelij


Werner

Mijn laatste dag

mijn droom kwam nooit uit,
als ik groot zou zijn,
zou ik goede mensen helpen
slechte, die ging ik tegenhouden

ik werd groter en slimmer
de wereld draaide niet zoals verwacht
respect was verloren geraakt
tussen haat en hebzucht

op mijn eerste strepen stond ik fier
bijna net van school
ging ik alles verbeteren
in deze vergankelijke maatschappij

mijn droom is niet volbracht
zonder omzien werd ik geëxecuteerd
mijn leven in de kiem vermoord
ik was een meisje, net geen vierentwintig

hoe leg je dat uit
aan al die goede mensen

ik wilde alleen maar helpen

Werner

Kitty Van Nieuwenhuysen
5/12/1984 -4/12/2007

De liefde was vlug

over verboden liefde en houden van
met voorbehoud, of liever zonder
het leven van niet weten, of jij dan net niet
je eigen bestaan hebt laten gaan

door nonchalance en hete passie
niet in de kiem gesmoord
iets waar men al decennia van hoort
tussen lakens van geliefden

nu draagt men nog steeds die boodschap rond
zoals ook het rode lintje dat je jaarlijks draagt
was je dat ene ogenblik, niet in onwetendheid
dan droeg je een jasje, zo eentje zonder spijt

Werner

ses pieds nus

hij zal geen pas de deux meer zetten
gracieus plaatste hij voeten neer
liet hij lichamen elkaar voelen
zoals een zwanenzang uit zijn hart bloeide

deed hij 's werelds prima ballerina's
zich laten ontplooien als lotusbloemen
joie de vivre, met een pointe op elke bühne
zoals een meester in zijn vak

expressionistisch liet je muren neerkomen
tussen mensdom en landgrenzen
kunst in dans modern klassiek
stromingen van je revolte deden aarde beven

lés enfants du monde, was je streven
welk vorm van ballet lag niet in jouw handen
nu kan je verder wandelen
het uitzingen op de golvengetij
van je geliefde Noordzee




Werner

Weekendritueel

En het weekend is zoals steeds wel gevuld, de zoon speelt dan wel een partijtje.
Als miniem is een volledig veld soms zwaar lopen voor de fysiek, maar tja dat hoort erbij.
Ik kan me dan langs de lijn wel eens uitleven, met geroep en getier waar geen kat naar luistert.

Hij speelt bij Rochus FC. een ploeg die zich bevind net achter ons huisje.

Ben eens curieuz wat het deze ochtend zal worden... :-)

Maar hij speelt tenminste buiten, en niet achter TV of play station.

Vorige week hebben we ze allemaal nog eens vastgelegd

op de gevoelige plaat.

Dag bloem

elk continent heeft zijn velden
van rijen wit na wit en grijs
vlaggen zij aan zij
namen zonder aangezicht

zoals regen nooit alleen
gekend van letters gegraveerd
noch familie, noch vriend
welke bloemen leggen kan

de laatste wacht weergalmt
bij het strijken van het vaandel
als wapens nog kletteren

wil mensheid ooit luisteren
naar de stilte van elk continent



Werner

Het hoeft niet...

jaargetij welk nadert
'k hou zo niet van ballen,
kleine bomen volgeladen met engelenhaar
mijters en rode feestneuzen
van al dat namaakgroen, tafelen met tegenzin

voor mij geen pakjes, van evenaren
gedwongen glimlachen, tranen bij kaarslicht
eenzaamheid die zich stil neerzet
aan een feestdis voor mensen zonder zorgen



Werner

In een zucht...

de brug der zeven zuchten
zag zeven zomers lang
zwoele avonden zakken
zonder gezwicht te zijn
onder zweterige zuiderse passie

tussen zwakke harten
en zoekende zielen
van zwevende verliefdheid,
ook zonder zorgen
stond zij er nog voor morgen

zachtjes zwalpte men heen en weer
zag geen ziel dat de steigers
aan het zakken waren,
zevenduizend gondeliers
vaarden zingend voorbij

zonde van de zoetste zoenen
onder de brug der zeven zuchten
zo snel was de brug bijna zoek,
dat het zoenen werd verheven
tot een zachte zucht

zorgeloos zoentjes werpen
is heden ten dage
zeemzoet zwanengezang in Venetië




Werner

Fragmenten

elke dichter heeft er wel
noem het onafgewerkt talent,
zinnen langs een kantlijn,
strofes op verkreukeld papier

met lege pen, schrijft hij zijn hoofd vol
emoties, liefde, en terugblikken
met realiteit heeft hij weinig van doen
houdt het allemaal bij stukjes, nu en dan

meestal zet hij ze ooit netjes neer
kijkt eens om, met kleine stappen
blikt vooruit waar zijn hart bonst
laat zinnen vallen, op inktloos wit

krabbels van weleer,
hebben zelden hartenzeer


Werner

Sjalom

ook in mijn stad
zijn ze thuis
met lange zwarte jassen
en witte sjaals
ronde mutsen
en krullend haar

geen woord misplaatst
gepasseerd schoorvoetend
knikkend immer grijnzen
ook wel rijkelijk geleerd
van hoe het ook kan
dat hen sterk maakt

nu jaren later
probeert men goed te maken
welk in vele boeken staat beschreven
doch kaarsen
hebben reeds eeuwig gebrand
hoort men hen roepen
als ze met gevouwen handen
prevelen om vrede






Werner

Hij was het niet

toen papa er nog was
hielden we van alles tezaam
weekendspelletjes en wandelen
mens erger je niet, schaal koekjes ernaast

ons gezinnetje knusjes bij elkaar
lachend en clowneske toeren uithalend
niet getreurd, bij een knie kapot
tijdens die eerste fietstocht

zo nu en dan gevloek
wat meestal uitmondde in een lachbui
woorden die nooit vielen, zelfs slecht gemutst
we spraken over en met iedereen

nu's mama niet meer thuis
broertje kan met zijn knuffel
troost niet meer opzoeken
en papa die is radeloos

was het echt nodig
dat lijden van scheiden




Werner

Geen cadeaus meer

met Nobelprijzen beloont men
onkundige politieke wereldverbeteraars
terwijl men niet genoeg water heeft
om alle dorstigen op aarde te laven

de prijs der Nederlandse letteren
wordt beloont met teruggave
omdat te weinig euro's bomen kunnen doen vellen

formule één racen zet miljoenen aan de start in een ogenblik
doch dubieus dat hun tankinhoud was
worden ze uitbetaald met keiharde oliedollars



Werner

Pimp me...

she pimps the poems
like poets never could
she brushes the letters
one by one

over here shoulder she always
writes forwards
no syllabe untouched
not a phrases undisturbed

written in style between capital’s
does she give the words meaning
if books could see here
stroll from left to right

then we, but little writers that we are
how can we ever compare,
the unknown sentences

Silver is here name
she writes poetry,
like fairies do





Werner

Grijze zone

over potten en planten
rijen bekijken alle kleuren van chrysanten
van verleden en herinneringen aan
van marmer grijs en zwart

van kruisen in gifgroen, en vergeten mensen
van opgeveegde paden en witte dauw op bloemhoogte
tussen ochtendnevel welke sereniteit de dag doet schemeren

van nadenken over as en aarde,
over die ene God en wat komen zal
van mysteries des levens door mezelf nimmer gekend
tussen graven blinkend schoon
ik zal je eren en mijn aangezicht oprecht tonen





Werner

Dure kost

'k ga morgen goud zoeken
niet dat ik de regenboog volgen zal
zo'n litertje of zestig
neem meteen mijn loonzakje mee

'k weet niet of het voldoende zal zijn
straks met bank-tankkaart op een lijn
'k zou wel willen trammen of bussen
maar bij ons in de buurt vlot het niet zo snel

'k zie opstapplaatsen hier voor de welbedeelde
ze gaven hen lange benen, en dikke portefeuilles
wij stellen het met de stoep en staan kijken
wachten tot het gedaan is met goud pompen
voor alleman



Werner

Marionetten

zitten wij dan nog steeds in zak en as
men geraakt niet uit de woorden
hoe verdelen we miljoenen en taal erbij
ons land gesplitst, alsof het een mens nog wat scheelt

men zoekt compromissen zonder zich te vergewissen
zelfs socialisten hebben hun eredame gekozen
blauw en oranje, wit en zwart, rood en een tintje groen
geen buitenlander die zich bij ons nog in kleur verwart

mijn stemkaart was wit, alsof de gleuf ze nefast doormidden sneed
hoelang wordt dit poppenspel nog ten tonele gedragen
met korter wordende dagen, is het nieuws steeds even lang
politiek correct, zegt menig vaderlander: verrekt!



Werner

Mirage

mijn benen zijn stuk
hoef ik dat nog steeds te vertellen
of lees jij het bij die eerste blik

nu zijn het reeds jaren
dat wielen mijn leven laten voortgaan
soms heeft het wat vandoen

uitleggen tegen een hoge hoed
en Jan met de pet
eens kon ik wandelen zoals jij

doch niet getreurd,
af en toe rij ik trager
en ben ook ik nog even blij



Werner

Halloween zo gemaakt..

Op school van de zoon was het gisteren 19/10
Halloweenfuif..
En zoals elk jaar vraagt men ook vrijwilligers..

Fotograaf van dienst wist één moment vast te leggen...



Werner

Werner, Mayday ļ

Jou never see him ride in the schade
he sails over ground and street
laaik a promise in adventure
He is hot on wheels

een riel thrillzieker he is
provokes ze naitladies on zee roks
deze belgian daredeffil is not mis
hoe he zijn nootlot nader loks

whaail up north the ice is melting
He sends his charmes troegh everie room
He’s blest met reasons en goodloekking
en blinkt his eyes naw very soon

He raits poems over piepel
dat had a fewwy bet laif
but wif his groote mouth
he does not sink about his wife

infact He’s nice from kop tot teenen
races his clodings of his laaif
so fast that ieven God is laufing
die onlie one hoe’s afraid, ‘s his waaif

als hij not loeks out, ze fourwheel krak
wie poet him in our dwingingbuis
strik the koordjes fewwy strak
en bring him neffer nooit naar huis


Salu en Zilverfeetje 16okt07


Tank joe Ladies ;-)

Nog JAREN graag

noch bloemen noch kransen
ik hou het echt voorwaar
gehuwd zo'n eenentwintig jaar
twee harten eens elkaar gevonden

liefde heeft doorwaad
wat dezer dagen soms zoek raakt
troebele en klare dagen
vlinders nu en dan met hopen

kusjes werpen, doen we al te graag
zij het met de afwas, of ouderdomsgeklaag
aftellen doen we tezamen, elke minuut elke dag
schat ik zie je graag, nog jaren




Werner

Diefstal in de morgenstond

mijn glimlach werd deze ochtend even gestolen
niet dat herfst hem schuil hield, het licht brandde
met veel kabaal meldde de zoon, ik ben wat vergeten
niet zomaar wat, het leven van Picasso op een blad met strepen
bijna het volledige oeuvre had ie nog graag gehad, dacht hij

gezocht en getypt in een tijdspanne van de krant lezen
dan nog twee sneetjes bruin en een bakkie troost
om dan net het nieuws te missen rond achten
stond ik voor lichten die ik anders nooit gezien had
zag ik net, dat mijn tweede paar ogen thuis nog lagen

mijn stad liep vast van Noord naar Zuid, en halverwege
vrachtwagens en fietsers het grootste contrast, aan stoplichten
aanschuiven zoals iedereen, je komt zelfs vrienden tegen
getoeter langs alle kanten, behalve aan mijn glimlach
die lag nog in bed, zowat rond half zeven...



Werner

Het weekend was gevuld..

Elk jaar is er tweemaal een tentoonstelling waar ik aan meedoe.
Het zijn kunstenaars en vermits ik ook een kunstenaar ben,
zij het dan met woorden

ditmaal was het weekendje te Tongerlo..

Kunstkring Argus vind je ook hier



een praatje tussendoor met andere kunstenaars



ikke...



ik maak ook prentkaarten met gedichten
achtergronden zijn schilderijen van mijn zus.
en mijn dichtbundel natuurlijk.

Als je nog eens honger zou hebben....

Muzeval

De eerste keer dat ik de heer Gijs ter Haar bezig gezien heb
poëzie op zijn best..
Slammen op zijn best..

Ik mocht ook een gedicht brengen.. nou enkele.
foto van KaatjeCanada, een dame die me al rollend tegenkwam...
waarvoor dank.

Frans Vlinderman met zijn Nip.
zonder ring maar wel een smile tot achter zijn oren.

Zuurstoftekort in den Hopsack wat alleen voor rokers is
dus niet ondergetekende...


Werner

Ze luistert zo lekker weg

Gek hoe je radio beluisteren kan, hier staat ie dan op van 's ochtends vroeg.
Ik heb zo wat met radio2 noem me dan wat ouderwets, zij het prehistorisch, ik luister hem graag. Op die dag die ik dan vergeten, ben miste ik een stem, vraag me niet wie of hoe en wat en waarom. Dan word je nerd verklaard en zit een mens te surfen op de waves van het internet. En ja hoor zelfs de radio vind je daar, ben aan lezen en bladeren en kom dan toch die dame tegen.

Ken nu haar gezicht en zeker de stem, dat heb je met dat audio-gedoe dat eens opgeslagen werd.Ik las en bedacht bij de eerste zin, ja ze is er even niet ze is ziek, maar wat dan verdomd.Tot je alles gelezen hebt en een levensverhaal op één webpagina ziet staan. Zoals elk van ons soms strijden moet, had zij haar gevecht aangegaan. Het was die verdomde K van kanker die haar stem deed verdwijnen van het luchtruim. Ik slikte stilletjes van de woorden die ik las, en de link om haar een steunberichtje te zenden.

Ik dacht van ja en neen, doe nou maar. En mijn eerste hart onder de
riem aan een dame nooit gezien. Mensheid zou me voor gek verklaren maar ik typte erop los.Ze noemde hetzelfde als mijn vrouw, was in hetzelfde jaar geboren, dus noem het kismet,of hoe noemt karma, het maakte niet uit. Het leek alsof ik tegen een vriendin aan het praten was. Ik lachte en grapte over heel het gebeuren, doch probeerde haar steeds op te beuren tot mijn letters op waren om haar dan eens te zien lachen.

Misschien zal ze wel eens gedacht hebben wat ligt deze gek nou bezig van schatje hier en daar, alsof ik tegen mijn vrouw aan het praten was.Ik wist haar nog te vertellen hoe fier ik was met mijn T-shirt van goudzoekers en Guy Deprez,toffe knul, niet te vergeten mijn 10 euro aan muziekbons. Af en toe als ik geen e-mail had, of tussen dossiers door op het kantoor, tikte ik de website even aan. En schreef haar een berichtje. Haar vervangster deed het anders niet slecht en ik luisterde meer en meer naar de personen achter de stemmen.Ik las ook haar verhaal van repliek toen haar baas alle e-mailtjes naar haar bracht en zij verbaasd keek hoe de wereld toch luisteren kon,hopende dat het mijne er ergens tussen zat.

Deze ochtend op radio2 hoorde ik haar stem weer terug,
ze deed haar verhaal van wat was geweest en de strijd die geleverd had. Van A tot Z legde ze uit hoe ze afgezien had, met stralen en chemo, overgeven en iets missen van een vrouw. Het opvullen van een BH met een lach en ik denk soms een traan. Maar dan weer die warmte achter de persoon, voor anderen die hetzelfde moeten ondergaan. Verdomde chemo die zelfs de natuur deed vervroegen, ze wou dat helemaal niet.

Hoe je de boel opvult en wat het is om een stuk van je lichaam te moeten missen. Zonder aarzelen legde ze uit met hand en tand hoe ze haar boezem had zien groeien, van jonge dame tot volle vrouw, met kinderen voeden, en handen neergevleid van haar liefste ongetwijfeld. Het bracht me de blik aan die dames bloot langs de kant van de weg, met de campagne om je te laten onderzoeken op iets oudere leeftijd.

Ze is kranig en heeft al wat doorstaan.Hier klimt ze over, met haar verhaal en moed, voor mij dan een beetje déjà vu, van mijn eigen moeder, die zelfs niet zo oud geworden was als zij laat staan mezelf en mijn wederhelft.Dan draai ik de knop om en luister verder,in de hoop haar stem dan weer snel te horen want ze luistert zo lekker weg.


Werner

Wat zal het zijn...

het koninkrijk wordt rijker
ja een prinses in blijde toestand
het kind zal de lente verwelkomen
met glimlach, broers en een zus

de prins deed zijn best, voorwaar
een troon zou uit zijn rangen voortbestaan
voorbeelden had hij aan zijn zus
ze is jonger, van aanpakken
heeft zij wel rijstebrij gegeten

bij vader en moeder zocht hij geen raad
maar hield het nu nog bij de daad,
voor niets is hij koninklijk soldaat
voor de pers lachen ze soms ongedwongen en gedwee
doch vertellen hoe en waar, dan zei de prins, 'oh nee'





Werner

Wie doet het

mijn baksel deze maand staat nergens beschreven
het heeft wat te doen met liefde en nadien de poen
met mijn wieltjes rollen we nu velen jaren samen
vraag het aan menig vriend, die zal het beamen
koken laat ik aan mijn liefste toe

ze zijn met twaalven thuis
dus zij weet het beste en hoe
over afwas wordt soms nog gediscussieerd
maar het glas wijn hier, wordt nu en dan verlengd
met een vleug amour,
en doe jij de afwas je bent de vent

na eenentwintig jaar,
hou ik het bij simpele dingen des levens
van koken heb ik wel wat vandoen
maar dan liefst geen vrouw in mijn keuken
ja meer dan een pot op het vuur kan ik wel baas,
drie is teveel...

het kokkerellen brengt dikwijls plezier
gelach, vrienden en laatavond vertier
meestal zal ik zachtjes sluiten
met koffie en een aperitief
meestal de dag nadien, is het werken
de kokkin krijgt van het gezelschap,
dan ook meestal tien op tien



Werner

Mijn boom

najaarzomert het op mijn terras
uitgebloeide knoppen van zomers vertier
bijen en mussen waren zeldzamer dan ooit
niettemin was het soms gezellig vertoeven
bij kaarslicht en glaasje plezier
die ene barbecue die soms dan weer buren overtrof

grasmat afgereden, met groene vingers
laatste plukken onkruid geen kans
meer gegeven voor volgend jaar
in de hoek staat gek genoeg een boom
niet zomaar één, de kerstboom welke het overleefde
nu hoeven ze voor mijn huisje geen te kappen
ik ben reeds tevree, al voor de Sint en Kerst



Werner

Torenhoog geblaas

eens zuchtte ik van blijdschap dat ik werken kon gaan

nu zucht ik af en toe, als ik eens niet moet gaan



Werner

Krantenkoppen

de man uit de straat
die mediageilheid haat
zij die eens de kilte van gestold bloed
niet in hun aderen meer voelen konden

nu laaien emoties en gevoelens weer ten top
gepraat, beschreven elke krantenkop
van magistraat tot Jan met de pet
ik heb het overleefd wordt dan
rechtvaardigheid neergezet

levens in de kiem gesmoord
hun leven was te kort, gewoonweg vermoord
kind, kindermeisje, passant
en toch zo nauw bijna bloedverwant

haat gebroed door de jaren heen
wanneer rusten hun zielen
als wij bloemen dragen
voor Luna, Oulematou
tante Lisa en grootvader




Werner



Werner

Werner op Radio2

De Zevende Hemel
een spelprogramma.. op Radio2

Hier te beluisteren

en ja hoor het radio debuut van Werner
Bij niemand minder dan Guy Deprez...
De quizen waren moeilijker dan een gedicht voordragen op de radio..

Hier te beluisteren

Mijn eerste gedicht voor Vlaanderen

Ik hoop niet mijn laatste..

Veel luisterplezier (dat is zoiets anders)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Werner

Spoorloos

vier dagen dwalend
zijn pad niet meer recht
geen druppel, zonder verhaal
alles is zoek, alles is weg

zijn geest werd nu gekraakt
hersencellen met miljoenen weg
kende straat noch plein
zag hond voor stok en anders

ben jij mijn huis, mijn straat
het bed en eten, moet dat echt
verleden en heden door elkaar
alles lijkt anders, zo'n beetje raar

worden ook wij oud
met vragen onbeantwoord
niets meer weten van
geen ziel weet of zoiets hersteld
zijn dan dagen reeds geteld



Werner

Mijn achtertuin

het oorlogt in mijn achtertuin
tussen wat eens huizen waren
mijn palmboom laat zelfs tranen
stenen die vechten in kinderhanden

muren eeuwen dik en gelovig
zullen zij haat blijven dragen
of zal ik eens die duif met olijftak
zien neerstrijken in een oase

woorden doen ons strijden
van Jordaanoever tot Gholanhoogtes
nieuw beton en scheidingen
welke Jeruzalem daveren doen

zullen Allah en Abraham
zich neervlijen op het eerste tapijt
dat niet rood ziet, door mensenhanden
Sjalom, Vrede, Salam
als de wind blaast vanuit de mensenloze woestijn




Werner

Gezeten op de kant

tussen draperieën en sanseveria's
aanschouwde zij haar straat
zag elke stap en 's werelds gebeuren
met glimlach en krullers in haar laatste lokken

ze keek naar de stoep, die eens wit zag
van hinkelen en touwtje springen
tikkertje en loden bikkels die kneukels raakten
net zoals het balspel welk heden voor weekends is

haar zetel stond aan het raam
kopje troost en de buren begluren
haar leven was vol van alledaagse dingen
doch de stoep is niet meer

maatschappij bepaald, volgezet met borden
wat wel en niet meer kon in haar straat
ze reflecteerde vaak, liet nu en dan toch haar stem gelden
door het vensterraam net één hoog
ik en zij hielden van die straat die nooit meer zal zijn



Werner

Kort van stof

stil staat het niet meer
dat gesprek op de hoek van de straat
ze wandelt verder met handtas en korte rok
naast haar poedel, welke naakt zijn ding deed

geëvolueerd is het nu verbaal
zelfs rijdend, hangend aan elke paal
fragiele, uitschuifbaar, hangend aan je oor
vingers vergroeid, net naast menu en berichten

fingerspitzegeful om zomaar wat te zeggen
zonder woordenboek in een vreemde taal
ik sms nu en dan, maar hou het kort
mijn belwaarde voor taal, is kort van verhaal



Werner

Avondje uit

ja een dame uit Soes,
geloof me vrij ze noemde Loes,
huiswaarts reed ze te snel,
de bekeuring die kwam er wel
voor een dichteres was dit een hardleerse les





Werner

Het kleurt

ja het kleurde wel eens blauw in mijn bestaan
blauw bij geboren worden
blauw bij suikerbonen
blauw van pakjes
blauw van plekken en builen
blauw van fietsen en groot worden
blauw van kaftpapier en uniform
ja nu en dan had het maar één kleur
blauw van het eerste spaarboekje
blauw van beginnende zorgen
blauw van koude nu en dan
blauw van ik hou van jou
blauwtje voor de eerste keer
en toch doet de kleur me wat
blauw in de lucht
blauw op papier en op het scherm
blauw die auto, kleur die zij dan koos
blauw van dat eerste gedicht
blauw mijn woorden op papier
blauw voorwaardelijk ik hou echt van jou
blauw uit zovele kleuren, rust zachtjes blauw



Werner

In stilte

schoorvoetend schuift het nachtlicht
rustig de morgen tegemoet
alsof dagen korten en seizoenen ons plagen
net als de mijmerende zomerzon

speels als ze is, jent ze ons
nu en dan, zomert ze nog zachtjes
als groen in lichtbruin verandert
en rood de laatste bloemknop doet sluiten

vensterbank weelderig van orchideeën
zonder seizoenen, bloeien ze meer dan eenmalig
net die witte, welke reeds jaren schittert
zij zomerd elke dag mijn ochtend



Werner

Il più grande

tonen van muziek raakten hoogtes
met je charisma en joi de vivre
witte zakdoek steeds present
nu zingen tenoren een noot minder

's werelds grootste is niet meer
van kerkkoren tot La Bohème
La fille du regiment in New York
tot met drieën tenoren zoals één

Pavarotti, naam die aderen stollen doet
klassiek zoals velen beamen kunnen
zong je laatste aria, zoals het je betaamt
Modena waar eens jouw roots waren
tot je laatste afscheidmars

ook jouw strijd, kon kanker niet overwinnen
zelfs niet, één octaaf hoger



Werner

Crisisberaad

het gaat niet zo gezwind met ons land
zelfs minder geleerd, zie ik, er is wat aan de hand
men zegt met minder, dan politiek correct
de driekleur hangt niet strak, ach wat verrekt

het heeft wat met onze taal
"des mots perdu" ja daar sta je dan voor paal
ex-ministers en ex-formateurs
ook zij waren eens wel betaalde profiteurs

nu schudden ze uit mouwen, oude heren
het land van honing en tweemaal profiteren
met lede ogen aanschouwen,
vossen met niet verleerde streken
zouden we wederom stemmen moeten gaan
je hoort menig Belg al preken

een koning op zijn sloffen aanschouwt en beeft
dit is alles, wat zijn familie nog heeft
gekleurd is hij alleszins, deze joker in pracht en praal
mijn koninkrijk, mijn koninkrijk
ik geef alles voor mijn taal



Werner

Terug naar school

ten strijde zal ik gaan
letteren en schriften
zullen mij niet ontberen
eerste dagen van wederom keihard leren

over werelden en talen onbekend
van vierkanten en kwadraten
techneuten, vakkinderen
met alles onder de riem

eerste tranen of afscheidsjaren
aangevangen waar eens werd halt gehouden
wit op zwart en blauw op papier
rug gekromd van stapels wijsheid

fietsend mijn leven wagen
slalommen van huis naar school
halt gehouden bij het eerste lief
hoe anders mijn schat
schreef ik jou mij eerste liefdesbrief




Werner

Nastormen

tussen struikgewas en verdronken noten
zoekt de enkeling nog een huis
of dat wat restte van zijn bestaan
schilderen hoeft niet meer

krachten boven natuur en mensheid
lieten na, wat nooit heropgebouwd kan worden
beloftes zoek, tussen precedenten
gekleurd, anders politiek gezind

wenen zij nog nu de wind geluwd is
luistert men nog, waar eens jazz triomfeerde
nu zitten ze aan tafel, zeggen dank aan een leider
de andere wereld heeft honger naar kogels



Werner

Nu 2 jaar geleden werd New Orleans van de kaart geveegd...

Spoed

mijn dag te kort en soms te lang
daar waar woorden vlotjes neerstrijken
bij het neerbuigen van de avond
zoekt de pen steeds mijn hand
net als de ochtend zijn neus heeft laten zien

druk draait de wereld rond
van opstaan tot werken en leven
van groot zijn tot ouder worden
van jonger tot de laatste zucht

ben ik alleen zo gehaast door het leven
of zitten medezielen mee op de roetsjbaan
van alles sneller, en sneller en sneller
was het gisteren nog niet gedaan
wat vandaag geschreven werd

twijfel zindert door geest en lichaam
lezen wat hart en gemoed treffen zal
zo net na het opstaan en de koffie
of voor de tas melk en het slapen gaan



Werner

Life is a stage....

ja jij bent niet meer
je duimen draaien niet meer
je groet aan je tante mis ik zo
jouw glimlach steeds van uit je hart

je leven van theater en de show
je gekke toeren en je uiten van
jij mens onder mensen
jij met je zachte intonatie

je was er voor velen
je had rimpels van respect
jij had dat ietsje wat wij Zuiderburen missen
jij had een hart voor mensen

je rust nu in jouw God
jouw reis was voorbestemd en uitgepland
je kon een knuffel geven, geen mens die wat zei
jouw Duif is je haven geworden
Carré je laatste show

slaap zacht Jos




Werner

Het trilt

eens bonsde mijn hart van kalverliefde
met streden gestaag werd goud en zilver
doorheen de grijze haren geweven

alsof dan de grondvesten daverden
jaar na jaar, ongeblust en hevig in de strijd
elke kus niet meer te stelen was

nu ben ik reeds blij
wanneer een trilling mij passeert
en onze liefde kalvert als weleer



Werner

Zij rook anders dan lavendel

neergevleid naast de enige foto's die me resten
aanschouwend in het schemerlicht, jij die me baarde
weemoedig ruik ik je parfum, herinner me Chanel
was het vijf of meer

in dromen zie ik je telkens staan
groots met een boezem welke haat, leven
maar vooral liefde en een levensbron was
horend in stilte alsof jij, mij dan weer ontbreekt
wanneer mijn ogen tranend de nacht ingaan
als mijn gemoed jouw naam uitroept

reeds vele jaren brandt er een kaars, op jouw dag
van geboren worden en afscheid genomen
geen bloemen, welke doornen dragen
bedankt moeder, om mij leidend te lijden
op deze dag van jou eren


Werner

Dag van

jouw rondingen ben ik gewend van kindsaf
smaakte nippend mijn eerste levenselixir
lang bekeken hoe je torenhoog aan mij voorbijging
ingepakt en omkleed, tot ik wederom zin had

groots was mijn verbazing hoe ik je altijd adoreerde
nu is er dag aan jou gehecht, zodat we je allen eren kunnen
ook ik vlei mijn handen neer, naast begeerte en lust
aanschouw je pracht en mijmer naar die eerste gedachte



Werner

E-zone

zou ik je even mogen enerveren met een epistel
e-papa zijnde met emotionele ervaring in eventuele oplossingen
is het de e-zoon die zich blauw ergert aan dat gee-mail
mijn e-mailbox zit vol met ongewenste erotische e-mailtjes
excuseer me, maar het enerveert mij enorm

als e-mama was het een koud kunstje om alles te evalueren
het e-werken mag dan wel politiek correct zijn
engelengeduld moet men hebben als de energieprijs
evolueert op een hoger elan, voor electrabel
enerzijds, economisch niet slecht, ecologisch anderzijds

e-banking kunnende valt dat dit echter zwaar tegen
elk e-mailtje binnenhalende met de erbarmelijke staat
van mijn financiële situatie welke vreemd evolueert
echt moet dit e-gedoe elke dag weer, tot e-mails




Werner

Vier

twee roze en twee blauwe zouden het zijn
maar onze harten plots verzonken in ontroostbare leed
vier, gezond, maar te klein voor vatbaarheid des levens
ze hebben werelds licht gezien, doch zeer kort van duur

Amaru, Keanu, Aaliyah en Kaylee, werden jullie genoemd
onze harten zo gevuld, dan plots onze dromen zo ontstemd
grillen van moeder natuur zijn ontembaar en meedogenloos
afscheid nemen van levens zo teer

speciaal zouden jullie geweest zijn
maar dat zijn alle kinderen met of zonder naam
waar geen woord wordt over gezegd of geschreven
zacht en voor eeuwig verder gedragen,
en wij blijven tranen voor altijd




Werner