Luna

Luna



Luna, jij maankind dat kort schijnen kon
je naam deed ons in het niets verdwalen
deze chaotische wereld heeft je leven genomen
vraagtekens staan overal geschreven
doch antwoorden blijven onbestaand

geen verstandelijk mens dat het begrijpen kon
je kon spelen en lopen, dan weer niet meer
kogel door je teer zieltje,
jij die eens een groot mens zou worden

Stad op zijn kop, land in rep en roer
politiek wordt je besproken, soms je naam gebruikt
alsof men ouders hun kinderen, kan klasseren zoals rassen
mensenhanden groot en klein in elkaar verwoven
levenslijn voor jou te kort, mama hier is iets mis

wit zijn de bloemen, op mijn kistje klein
poëten zegden hun ding, ik slaap al voor eeuwig
mogen engelenkinderen komen spelen
als mijn kindermeisje vrij heeft in het aardse paradijs

wandelen deden we samen, nu rusten we beiden
wit en zwart, mensheid en geloof er wordt mee gesard
mama ik ga rusten nu, een knuffel van mijn beer
hou de grote gekke mensen tegen, alstublieft geen kinderen meer




Werner