Quid...

nu nog spelend tussen longen van groen
zingen vergeet-mij-nietjes hun voorlaatste zwanenzang
Meikevers neerstrijkend op aardappelloof
onze appels welke blozend de toekomst aanschouwen

uitgekeken op schuimend wit der oceanen
waar zure regen neerslaat, de ijspegels zoek zijn
hoe gletsjers smelten en meren stijgen
aan oevers met riet dat stilzwijgend haar hoofd neerlegt

laat boomstammen nodig om hun kisten te vormen
wanneer plant men nog een bos om verder te spelen
voorwaar onze nazaten in onwetendheid
zal men kleinkinderen, Eden nog kunnen tonen



Werner

Onbekende stap...

gek waar mijn zoektocht begon
jaren grijsheid die mijn weg staafde
ervaring in een nieuwe wereld
van jonge snaken met maatpakken
teugels vastgenomen, en niet gepinkt

stille tred en dan galopperend
met slimme woorden aan de bak
niet snel bekoort onder elk bedrag
waar nieuwe wegen leiden
klaagt mijn klavier niet echt

wat rest me nog de tijd
verder te wroeten tot gerechtigheid
klok en badge veranderen dagen
geleidend met fatsoen
het is omdat we werken gaan
en ja, die poen



Werner