stil werd de gang waar hij wandelde
van ’s ochtends tot avondval
je merkte hem op met zijn stille pas
heen en weer alsof kilometervreters onbestaand waren
zijn relaxzetel maakte zijn leven nog aangenamer
het verving zijn benen en wielen
die hij niet wist of kon gebruiken
met norse blik liet hij soms nog wel weten waarom
en toch kon zijn lichaam weten dat het tijd werd
stilaan pufte hij elke dag nog tezaam
alsof hij mij niet meer kende nog de dag dat hij heenging
een enkele bloem, een enkele krans
dat je mag rusten op de lauweren van je leven
het was dubbel dat van een doordeweekse ziel
van dag in nacht en verder, slaap zacht opa
vergeet jij de kinderen niet die jou niet meer herkenden
Werner
