toen winter nog winter was
het ijs nog de ramen aansprak
als de stoep werd leeggemaakt
omdat kolenboer en bakker verwacht werden
misschien als de parkvijver je schaatsen liet
tussen vallen en opstaan, met geharde knieën
het gekraak de dag nog maakte
sneeuw nog werd bespeeld als een pop
wanneer je oren en tenen door de koude werden geraakt
je soelaas zocht bij de kachel die wonderen deed
de wastobbe gevuld werd met ketelwater
omdat de kraan niet meer lopende was
als vorst en sneeuw het land inpalmde
men kolen schepte en hout kliefde
was er warmte die alles deed verdwijnen
in een dutje, tezamen op de zetel
krakende liefde, seizoengebonden
Werner
