Nieuwe stap

heb ik jou eerst moeten ontdoen van alle lagen schroom
noem het schoonheid dan wel oprecht, steeds weggecijferd
vel na vel afgelegd, hopend dat men kon zien
wat realiteit in jouw mens zijn, aanschouwen laat

gesard met je omhulsel dat niet te ontrafelen viel
je hebt dan wel een hart en zinnen, op laten zien gezet
maar mensheid benutte nooit dat moment, dat woord, die seconde
wanneer jij ontdaan van je buitenste laag, een schril contrast bracht

vers geschild, met zeemzoete liefdesonnetten die sterren raken
wanneer de stilte in elk mens zijn, minzaam ontwaakt
strofe na alinea, letter van elke zin in diezelfde ene snede
klokhuisje met en zonder zonden, aanschouw deze bühne
jouw zinnen komen hier neergestreken,

ja Vers Geschild


Werner