Onzichtbaar

schreiend wordt mijn stad opengereten
meters diep rijden metalen paarden
daar waar geen mens nog gaan wil
boven is het bumper rijden hele dagspits

treurige plataan ademt gassen en roet
fietser zoekt zijn weg die niet is
schemer vallend trillende ruggengraat door jaren
zoekend naar die betonnen bank

waar rust doelloos is
nacht verscheurd wordt
als drank meester is geworden
van verdriet tussen kraakpand
en warm bed



Werner