Ze luistert zo lekker weg

Gek hoe je radio beluisteren kan, hier staat ie dan op van 's ochtends vroeg.
Ik heb zo wat met radio2 noem me dan wat ouderwets, zij het prehistorisch, ik luister hem graag. Op die dag die ik dan vergeten, ben miste ik een stem, vraag me niet wie of hoe en wat en waarom. Dan word je nerd verklaard en zit een mens te surfen op de waves van het internet. En ja hoor zelfs de radio vind je daar, ben aan lezen en bladeren en kom dan toch die dame tegen.

Ken nu haar gezicht en zeker de stem, dat heb je met dat audio-gedoe dat eens opgeslagen werd.Ik las en bedacht bij de eerste zin, ja ze is er even niet ze is ziek, maar wat dan verdomd.Tot je alles gelezen hebt en een levensverhaal op één webpagina ziet staan. Zoals elk van ons soms strijden moet, had zij haar gevecht aangegaan. Het was die verdomde K van kanker die haar stem deed verdwijnen van het luchtruim. Ik slikte stilletjes van de woorden die ik las, en de link om haar een steunberichtje te zenden.

Ik dacht van ja en neen, doe nou maar. En mijn eerste hart onder de
riem aan een dame nooit gezien. Mensheid zou me voor gek verklaren maar ik typte erop los.Ze noemde hetzelfde als mijn vrouw, was in hetzelfde jaar geboren, dus noem het kismet,of hoe noemt karma, het maakte niet uit. Het leek alsof ik tegen een vriendin aan het praten was. Ik lachte en grapte over heel het gebeuren, doch probeerde haar steeds op te beuren tot mijn letters op waren om haar dan eens te zien lachen.

Misschien zal ze wel eens gedacht hebben wat ligt deze gek nou bezig van schatje hier en daar, alsof ik tegen mijn vrouw aan het praten was.Ik wist haar nog te vertellen hoe fier ik was met mijn T-shirt van goudzoekers en Guy Deprez,toffe knul, niet te vergeten mijn 10 euro aan muziekbons. Af en toe als ik geen e-mail had, of tussen dossiers door op het kantoor, tikte ik de website even aan. En schreef haar een berichtje. Haar vervangster deed het anders niet slecht en ik luisterde meer en meer naar de personen achter de stemmen.Ik las ook haar verhaal van repliek toen haar baas alle e-mailtjes naar haar bracht en zij verbaasd keek hoe de wereld toch luisteren kon,hopende dat het mijne er ergens tussen zat.

Deze ochtend op radio2 hoorde ik haar stem weer terug,
ze deed haar verhaal van wat was geweest en de strijd die geleverd had. Van A tot Z legde ze uit hoe ze afgezien had, met stralen en chemo, overgeven en iets missen van een vrouw. Het opvullen van een BH met een lach en ik denk soms een traan. Maar dan weer die warmte achter de persoon, voor anderen die hetzelfde moeten ondergaan. Verdomde chemo die zelfs de natuur deed vervroegen, ze wou dat helemaal niet.

Hoe je de boel opvult en wat het is om een stuk van je lichaam te moeten missen. Zonder aarzelen legde ze uit met hand en tand hoe ze haar boezem had zien groeien, van jonge dame tot volle vrouw, met kinderen voeden, en handen neergevleid van haar liefste ongetwijfeld. Het bracht me de blik aan die dames bloot langs de kant van de weg, met de campagne om je te laten onderzoeken op iets oudere leeftijd.

Ze is kranig en heeft al wat doorstaan.Hier klimt ze over, met haar verhaal en moed, voor mij dan een beetje déjà vu, van mijn eigen moeder, die zelfs niet zo oud geworden was als zij laat staan mezelf en mijn wederhelft.Dan draai ik de knop om en luister verder,in de hoop haar stem dan weer snel te horen want ze luistert zo lekker weg.


Werner

Wat zal het zijn...

het koninkrijk wordt rijker
ja een prinses in blijde toestand
het kind zal de lente verwelkomen
met glimlach, broers en een zus

de prins deed zijn best, voorwaar
een troon zou uit zijn rangen voortbestaan
voorbeelden had hij aan zijn zus
ze is jonger, van aanpakken
heeft zij wel rijstebrij gegeten

bij vader en moeder zocht hij geen raad
maar hield het nu nog bij de daad,
voor niets is hij koninklijk soldaat
voor de pers lachen ze soms ongedwongen en gedwee
doch vertellen hoe en waar, dan zei de prins, 'oh nee'





Werner

Wie doet het

mijn baksel deze maand staat nergens beschreven
het heeft wat te doen met liefde en nadien de poen
met mijn wieltjes rollen we nu velen jaren samen
vraag het aan menig vriend, die zal het beamen
koken laat ik aan mijn liefste toe

ze zijn met twaalven thuis
dus zij weet het beste en hoe
over afwas wordt soms nog gediscussieerd
maar het glas wijn hier, wordt nu en dan verlengd
met een vleug amour,
en doe jij de afwas je bent de vent

na eenentwintig jaar,
hou ik het bij simpele dingen des levens
van koken heb ik wel wat vandoen
maar dan liefst geen vrouw in mijn keuken
ja meer dan een pot op het vuur kan ik wel baas,
drie is teveel...

het kokkerellen brengt dikwijls plezier
gelach, vrienden en laatavond vertier
meestal zal ik zachtjes sluiten
met koffie en een aperitief
meestal de dag nadien, is het werken
de kokkin krijgt van het gezelschap,
dan ook meestal tien op tien



Werner

Mijn boom

najaarzomert het op mijn terras
uitgebloeide knoppen van zomers vertier
bijen en mussen waren zeldzamer dan ooit
niettemin was het soms gezellig vertoeven
bij kaarslicht en glaasje plezier
die ene barbecue die soms dan weer buren overtrof

grasmat afgereden, met groene vingers
laatste plukken onkruid geen kans
meer gegeven voor volgend jaar
in de hoek staat gek genoeg een boom
niet zomaar één, de kerstboom welke het overleefde
nu hoeven ze voor mijn huisje geen te kappen
ik ben reeds tevree, al voor de Sint en Kerst



Werner