Het hoeft niet...

jaargetij welk nadert
'k hou zo niet van ballen,
kleine bomen volgeladen met engelenhaar
mijters en rode feestneuzen
van al dat namaakgroen, tafelen met tegenzin

voor mij geen pakjes, van evenaren
gedwongen glimlachen, tranen bij kaarslicht
eenzaamheid die zich stil neerzet
aan een feestdis voor mensen zonder zorgen



Werner

In een zucht...

de brug der zeven zuchten
zag zeven zomers lang
zwoele avonden zakken
zonder gezwicht te zijn
onder zweterige zuiderse passie

tussen zwakke harten
en zoekende zielen
van zwevende verliefdheid,
ook zonder zorgen
stond zij er nog voor morgen

zachtjes zwalpte men heen en weer
zag geen ziel dat de steigers
aan het zakken waren,
zevenduizend gondeliers
vaarden zingend voorbij

zonde van de zoetste zoenen
onder de brug der zeven zuchten
zo snel was de brug bijna zoek,
dat het zoenen werd verheven
tot een zachte zucht

zorgeloos zoentjes werpen
is heden ten dage
zeemzoet zwanengezang in Venetië




Werner

Fragmenten

elke dichter heeft er wel
noem het onafgewerkt talent,
zinnen langs een kantlijn,
strofes op verkreukeld papier

met lege pen, schrijft hij zijn hoofd vol
emoties, liefde, en terugblikken
met realiteit heeft hij weinig van doen
houdt het allemaal bij stukjes, nu en dan

meestal zet hij ze ooit netjes neer
kijkt eens om, met kleine stappen
blikt vooruit waar zijn hart bonst
laat zinnen vallen, op inktloos wit

krabbels van weleer,
hebben zelden hartenzeer


Werner

Sjalom

ook in mijn stad
zijn ze thuis
met lange zwarte jassen
en witte sjaals
ronde mutsen
en krullend haar

geen woord misplaatst
gepasseerd schoorvoetend
knikkend immer grijnzen
ook wel rijkelijk geleerd
van hoe het ook kan
dat hen sterk maakt

nu jaren later
probeert men goed te maken
welk in vele boeken staat beschreven
doch kaarsen
hebben reeds eeuwig gebrand
hoort men hen roepen
als ze met gevouwen handen
prevelen om vrede






Werner

Hij was het niet

toen papa er nog was
hielden we van alles tezaam
weekendspelletjes en wandelen
mens erger je niet, schaal koekjes ernaast

ons gezinnetje knusjes bij elkaar
lachend en clowneske toeren uithalend
niet getreurd, bij een knie kapot
tijdens die eerste fietstocht

zo nu en dan gevloek
wat meestal uitmondde in een lachbui
woorden die nooit vielen, zelfs slecht gemutst
we spraken over en met iedereen

nu's mama niet meer thuis
broertje kan met zijn knuffel
troost niet meer opzoeken
en papa die is radeloos

was het echt nodig
dat lijden van scheiden




Werner