Mijn laatste plank

statig bekijk je restanten genaamd een bos
gepatenteerde eik, wat je betaamt
rustvol uitkijkend naar die eekhoorn
verloren gelopen tussen esdoorns en beuken

reikend naar hoogtes die jou net niet vatten kunnen
laatste zonnestralen vasthouden in je levenssappen
jaren die gekerfd zijn, met namen en koolmonoxide
wachtende houtbewerker die zijn kast nog zagen moet

rusten zal je mogen, als je bladeren zijn gevallen
het dragen van je zomergroen gewaad afleggen
aanzien hebben, vastgegroeid door jaren wijsheid
jou moest men leren kennen, als volumineuze waarde

doch onder je kruin en statige bladerpracht
schuilt een warm smeulend hart, met takken als armen wijd
blijf bladeren geven, zoals nimmer tevoren en hou ons tezamen
ademen doe je, en zuurstof geef je ons leven lang

tot die eerste snede gezet wordt
en de ringen van je decennia verstand
één voor één doorgezaagd worden


Werner