Mogilino Kampf

ik heb geen hart noch ziel meer
deze beide zijn weggeveegd
achter de deuren toen jij me achterliet
was mijn bloed zo dun dat liefde wegebde

wenen ken ik niet meer
enkel het huilen van lotgenoten
doet me af en toe dwalen
tussen muren afgeschraapt met bot en vel

eten wordt mij gegeven, als ik het ooit zien zal
monotoon als het zonlicht wederom dag brengt
kan ik nog verder leven, nu de wereld mij aanstaart
denken dat ik hen danken mag

om me te laten slapen, in een warm bed
armen rondom mij, gevoelens die ik nooit meer kennen zal
wat is de wereld kort van zicht
Europese burger, dat ook ik ben

zij klein en vergeten



Werner

Vliegend

half België heeft bijna prijs
vind het zelf vervelend, lopend met moment
in sommige huishoudens
wordt het wringen voor een plaatsje
zonder aangeschuif

het heeft wat onder de ledematen
zo halverwege begint het protest
de rest komt in opstand,
laat dan zachtjes van zich horen

wees getroost heel het gezin komt aan bod
kindlief had maar een hoestje
moeder de vrouw, moest nu en dan weer gauw
man des huizes is zogenaamd sterk,
in zetel liggen

temperaturen stijgen, koortsig is het gevoel
dan loop je als een gek van bank naar pot
toast is mager, bouillon helder
gelukkige mensen zijn we dan
dat we geen buitenhuisje meer hebben



Werner