Geldperikelen

spaarcenten het is me wat
van sok, naar boek, onder matras
rekeninggebonden bracht het wat op
zij dat elke procent waardevol was

nu goud en zilver rijkelijk zijn
zit men met papieren stukken
waar de makelaar zich aan verkneukeld
dat je ze verkopen moet in tegenspoed

ja voor dat handvol zilver
rekent hij op een volle buit
zoek maar een land zonder miserie
oma zegde “toen koste alles nog een duit”

Werner

Nieuw gevoel

als alles nieuw zal zijn
weerhoudt men dan ook alle smart
draait de klok gewoon verder
na middernacht wanneer engelen zingen
kijkt men niet meer om
als mensen heengaan bij volle maan
wanneer met de wereld gesard wordt
met blik vooruit bij elke verse stap
alsof alles beteren zal in’t nieuwe jaar
ik behoed mijn hart voor wat komen zal



Werner

Afscheid van een vriend

Afscheid van een vriend..

Ik kende hem via verhalensite
Hij waardeerde me in mijn eigen stijl.
Ik in die van hem.

Ed ik ga je missen als vriend en medepoeët

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Een tekst die van zijn school komt waar hij les gaf.





Lieve Ed,

Sorry dat we de lessen hebben afgezegd maar het moest nu even…

Zijn laatste woorden in de collegezaal waren: ”Ik voel me dan wel niet lekker maar ik wil niet dat jullie wat missen”.
Na het college, rond half 11, is hij in het harnas gestorven. Nu moeten wij jou missen, Ed.

Ed voorzag altijd alles.
Als hij voorzien had wat er vandaag zou gebeuren, had hij vast dit stukje zelf geschreven. Sterker nog, hij had gezorgd dat alle zaken goed geregeld zouden zijn.

Ed was erg trots op zijn dochters Mira en Franka, praatte veel over ze.
Deze week vertelde hij nog hoe goed hij het had met zijn vrouw Lucienne, al ruim twintig jaar : “ We weten wat we aan elkaar hebben, hebben ook dezelfde achtergrond vanuit de muziek.”

Als wij denken aan Ed dan denken wij: muzikant, dichter, supercoördinator, papa, grapjas, levensgenieter, voorzitter, regelaar, de spil van de propedeuse.

Ed was de poort naar de opleiding: hij was het eerste gezicht en wilde dat ook zijn. Wat ons betreft kan je jezelf als student geen betere wensen en als collega ook niet. Hij wilde aangesproken worden en nodigde studenten ook hiertoe uit: ”Als er wat is, mijn deur staat open. Doe niet ingewikkeld, maar loop gewoon binnen dan zul je zien dat mijn deur echt open staat!”
Als je studenten sprak over Ed, gaven ze aan dat zijn lessen zoveel impact hadden. Hij maakte indruk, zowel door zijn betrokkenheid als met zijn verschijning.
Hij nam studenten erg serieus en sprak vaak de woorden: “Als jij nu in mijn stoel zat, wat zou jij dan doen, wat moet er volgens jou gebeuren?”

Dit jaar zou Ed voor de eerste keer mee naar Polen gaan. Hij zag hier erg naar uit.
We zullen zorgen dat we je, in ons hart, toch meenemen.

Ed, altijd in beweging, groot denken, grote gebaren, bevlogen en gepassioneerd. Ed zorgt er te allen tijde voor dat hij present is. Voor dag en dauw in de auto en in de trein om er te zijn... Maar nu Ed, present zul je altijd blijven. Op school en in ons allemaal. Nooit meer met die grote passen door de gang, een leegte achter jouw open deur…we zullen je missen.

Niki, Jolijn, Jeannira, Stefan, Peter, Marielle, Mon, Evie, Lodewijk, Frits, Jos, Annemarie, Angelique, Angelique, Petra, Niels, Necla, Albert
Fontys Hogeschool Sociale Studies

bron

Nieuws

In kilte

ik bibber wollen sokken
als eerste hemelse vlokken
neerdalen op aards paradijs

tussen open haard en dons
wordt liefde gekoosd
als smeltend de dag evolueert

aanschouw een hemels toneel
roze wangen en sjaals hemelsblauw
roetsjend langs menige weg

zout en zilt zullen het temmen
prik welke winter aankondigt
laatste vlok der vloeken in de ochtend




Werner

"ei eete anders"

gij woordenbrijer uit mijnen achterhof
bezongen en beschonken in liederen
in een taal die menig stadsmens
ademen doet

gij se werkmens onder muzikanten
taal noch kleur heb jij ooit opzij gezet
tussen de wallen was je naam bekend
het volkse in je taal werd in stilte vermoord

zingen we verder twee hoog op ons mansarde
van teksten ons welbekend
of zullen we deze nacht
“niet verdwalen in de straten”

“On a aand die ons ee doen stilston”
“Ongs moedertoal noeit vergeete”



Wannes Van de Velde + 10/11/2008

Dankjewel

"Na tweeëntwintig jaren.."
geen testament dat ik beschrijven kon

jaren die gedeeld werden,
met glimlach en troost
van woorden nimmer gesproken
heuvels tezamen beklommen

verwoven tussen lief zijn voor elkaar
en blijven houden van
als minnekozen alle betekenissen inpalmde
wanneer blikken voldoende waren
slechts een zucht ons nog twijfelen deed

jij naast mij en ik in jouw hart
geen dag verdwaald, laat staan verward
gewoon houden van, zonder omzien of nadenken
onze liefde weerstond aan elke wervelwind
die mijn wielen draaien deed...



Werner

Stalen buizen

twee hoog staat hij nog
blauw, nu reeds verkleurd
lucht, helemaal vergaan
rubber, alles verduurd

eerste van zijn reeks
nu achtentwintig jaren
af en toe nog dienstdoende
piepende leuning, doorsleten kussen

metgezel die voor mij welgeolied liep
mijn benen de stad vergezelde
afscheid nemen zal pijn doen
met weemoed hoor ik nu en dan

'oud ijzer, lood en zink, platte batteries'



Werner

Beleggen bedrog

als het slijk der aarde
rijken armer maakt
wordt de rijst verdeeld
en minder begoede
niet aangeraakt

hoge toppen weggescheert
van vastgeroeste imperiums
alsof eigen kapitalisme
ons in stilte vermoord

jouw buurman die zonder baan
ook aanschuift voor brood
wanneer het zwarte goud uitgepompt is
en longen neergehaald worden

ademen we nog
dat stukje vrijheid en democratie



Werner

Gestolen

'k heb net je laatste zonnestraal gestolen
je was ons niet mild deze zomer
'k had je liever ontmoet
in dagen wanneer de druppels
eerder een toevlucht was

frisse ochtendneus is wat ons opwacht
net als de dagen zich verduisteren
we ons warmen aan open haard
en dikke truien zich weer manifesteren

het wisselen der seizoenen is dezer dagen zoek
voor en najaar zijn te merken op één manier
planten en dieren vergewissen zich in bloei en praal
jouw warmte heeft me nog net kunnen bekoren
tussen dat laatste terras en blozende wangen



Werner

Zwaartekracht

'k kan 't verwoorden
'k kan 't verdichten
twee benen hebben vrij normaal
toch moest er eentje zwichten

'k had niet veel van doen
'k moest even wat lozen
toen gebeurde het heel gewoon
beide benen plooiden samen
alles voelde plots heel loom

'k ben slecht gevallen
'k had geen poot meer om op te staan
stond even recht voor wat het was
plots zag ik het plafond in alle duisternis

'k heb artsen gezien wel gesteld
'k werd niet veel wijzer, doch armer wel geteld
veel maakte dat de pijn niet uit
'k ben een beetje lam aan beide poten

't was een werkongeval, dus ik kan nog hopen
op beterschap, maar zeker niet lopen




Werner

Gesmeden

stof wordt nog geveegd
van vergane levens in ogenblikken
overmeesterd in treuren en tranen
bij 't naderen, elke keer weer, deze dag

waar toen mastodonten uit de grond rezen
resten nu nog namen gegrift in graniet
opdat zij niet vergeten worden
zoals eens de wolken opklaarden

waar duizenden wereldburgers
geen daglicht meer zagen
enkel een toorts die hen nog leidde
voor wat eens stond, 'E Pluribus Unum’

een natie zo groot
mensdom zo nietig



Werner

Stilte des tijds

reeds stilte in het huis
waar gedwee de radio nu meester is
nieuw leven heeft hij aangevat
met schrasse tred op de ladder des levens

in schemering ontwaakt
met koud en klein hartje
zonder traag ontbijt
afstand nemen van kinds zijn

tram en bus zijn snel gemist
doch de eerste start rateerde hij niet
vandaag letters en cijfers
met speeltijd en stoer doen




Werner

Zomaar een halte...

Na aanleiding van mijn laatste gedicht 'Staren'
Een dame nam de woorden een halte verder...





daar zit hij dan
aan de halte in zijn gang
-er zit een man of vier-
te wachten op de laatste bus

die de cirkel sluit
van ooit en later
blij als een kind
soms zonder besef
van afstand en tijd

-hij blijft steevast wachten-
af en toe verstoord
door een witjas
met koffie, thee of water

de regen deert hem niet
die valt bij anderen




Car 25-8-08
We hebben er samen aan gesleuteld op 25-8-08

Staren...

op de bank, in de gang, waar rust
van zich liet horen
netjes op een rij, half slapend
wezenloosheid welke af te lezen valt
van hun aangezichten

wekelijks aanschouw ik deze halte
waar mensen hun ik, niet meer kennen
kamers waaruit schrille kreten
nu en dan van zich laten horen

witte schorten zijn zeldzaam
een glimlach al dan niet gemeend
vensters worden nutteloos
als late zomerse zonnestralen
hen nog warmte aanbied

op zijn kamer ligt hij dan te bed
blij als een kind, dat even wandelen mag
verder dan zijn gang,
welke hij honderd maal passeert

hij praat niet zo veel meer
over 's ochtends en 's middags
met weinig woorden zoekt hij heil
over de jaren die hem mild waren

nu en dan nog die twinkel in zijn ogen

Werner

Moeder

zij was en nog steeds zij is
mijn grootste bewonderaarster
zij die me het leven schonk
ik kende haar, doch jaren waren te kort

haar lief hebben was iets apart
als een hand der rechtschapenheid
me steeds op het juiste pad hield
en mijn tranen droogde als mijn hart bloedde

door haar geliefd worden
zulks ervaart elk kind op zijn manier
tezamen ouder worden als het kan
iemand welke elk woord aanhoort

mama, moeder, moeke, ma,
dat plaatsje in mijn hart heb jij steeds gevuld
zij het dan net vandaag dat bloemen jou eren
ik, dragen doe ik je reeds jaren
op mijn manier


Werner

Verkeerd opgestaan

met haast en zet
heeft de dokter de laatste pret
was het buiten mijn wil
het spuitgedoe ging in de bil

nu lig ik reeds vakantielang
breed op de canapé in zachte dwang
met fluwelen handen komt ze me tegemoet
het is geen keuze, gewoon het moet

gedraaid zoals een kip
verdomd, men noemt het lumbago of spit
dan zegt men stress
wetend, dat ik noch rook,
of iets lust uit de fles

gezond en fit zet dat op papier
zwart en wit
getogen onder werkdruk
staat menig rug gebogen

zonnig heb ik het bekeken
mijn vakantie duurde nu drie weken

Werner

Naast het tuinpad van Eden

genietend van twee benen die mij dragen
maar zal ‘k ze hebben tot ‘t einde der dagen
huppel, spring en speel ik op akker en veld
dat kind zijn in mij, dat is alles wat telt

dit thuisland verdeeld tussen linten gekleurd
met elke zet geplaatst, geen ziel die nog treurt
uit hemel gevallen, met tranen besmeurd
door die ene stap die mijn leven verscheurt

een hart en veel moed, dat is wat ik meesleep
gehard voor burgers, in d’ explosieve greep
waardoor schoonheid op vier wielen of krukken
machtstrijd benadrukt die ‘t mensdom blijft nukken

rollend, levend, overlevend en frivool
met ‘n glimlach die schijnt op elk continent
waar oorlog blijft woeden, de kleur onbekend
‘t maakt mij ongelukkig en heel malcontent

wie weet vinden w’ ooit intellect als symbool
in ‘n wereld die leeft met verstand en niet schendt

Werner

Ten einde

regeer het land met harde hand
ministers die draaien als zomerwind
waar onze taal wordt gesproken
met of zonder accenten

met formateurs en amateurs
te gek om coalities te vormen
laat staan ze te houden
in partijen die onklare taal spreken

gescheiden in een democratie
als de stembus weer te lonken staat
burgers die niet meer ja knikken
na het aanschouwen van elk debat

Ons land geholpen, naar de vaantjes
door leeuwen en haantjes
koopkracht in een zin verwoord
'stil werd onze portemonnee vermoord'

Werner

Zomers op de wereld

aanschouw ondergaande zonnestralen
wanneer werelddelen alle facetten
der natuur moeten trotseren
in al zijn grootheid laat ze druppels van orkanen

plantgoed welk neergepoot moet worden
suikerbiet, maniok, rijst en granen
velden en voren gevuld met levensessentie
weggespoeld in ogenblikken

seizoengetijden een milieu gemanipuleerd
tussen eb en vloed als stilte stormt
noch rijk of arm onderscheiden wordt
minzaam toekijkend hoe mensheid zich ergert

op de bank onder de eenzame boom
waar verhalen nog verteld werden
van gras dat groener was elders
toen droogte de wereld teisterde

en armoede ronde buikjes toonde
onder zonnestralen elke dag

Werner

Massa mensen

van meer dan driehonderd
zal men afscheid nemen
dertien jaar zijn gepasseerd
wanneer mensdom genaamd
zich wou ontdoen van een ras

grote vlaggen en tierlantijn
afscheid nemen van dat wat rest
met fatsoen krijgt men een laatste rustplaats
jonge mannen die tezamen vermoord werden

verwoord als genocide in de Balkan
Srebrenica-Potocari bij dageraad
waar eens een brug hun dorpen verdeelde
draagt men nu kisten allen tezaam

Werner

Bijdehandse oplossing

netjes achter elkaar
honderden kilometers weliswaar
pak en zak mee
miserie en slecht weer thuisgelaten

zitten puffen halverwege
links aan het venster
tweede verdiep naar ongekende oorden
met teenslippers en blauwe knieën

gearriveerd onder tropische temperatuur
het was een koopje van het laatste uur
als mieren zonder zandhoop
bakken langs beide zijden

menig mens telt af
naar routine en weer bekaf
werkend en sparen voor dat vleugje zon
spaar me een hoop ellende
'ik reis naar costa del hof'

Werner

Pinocchio

hij is dan excentriek
uit een land met geld tekort
en mensen te veel
waar brood en water nog leven is

als mens werd zijn leven genomen
tussen snelheid en bolides
met een zee van vuur en vlammen
pijn in woorden niet te uitten

dan slaakt men een zucht
als ministers zich komen reppen
over wat mag en niet
als de rekening betaald wordt
op het einde van zijn rit

gevend een stukje van zijn hebben
aan mensen waar leven aan een draadje
betekenisvoller zijn zal
een weldoener uit dat gekke land
waar paard en kar de revolutie nog voorttrekt

Werner

Aan de hand van...

na negen maanden gezwoeg
wordt alles ingepakt en niets te vroeg
letters en cijfers staan op wacht
op leraars met besluiten in hun macht

met weemoed en klein hart
afscheid nemend als kind zonder zorgen
want vakantie zal soelaas brengen
onwetendheid en zorgen voor morgen

groot in de klas en school
met eerstejaars van grootdoenerij en gebluf
daar staan ze dan net geen pokerface
lichte dons onder menig puber zijn neus

dat stukje loslaten met schrik in ons hart
grotere kinderen in een wereld zo hard
wie zal de zwaarste boekentas dragen
zonder hand die nog vastgehouden wordt

Werner

Beest der beesten

jij beest dat niet te houden is
waarom verslind je alles rondom mij
je naam wordt verafschuwd
bij het sidderen van elke ziekte

je graaft diep in mijn gevoelens
zet opzij de kleine dingen
waar ik dagelijks over val
omkijkend naar relativeren

jouw leven en liefde waren zo kort
zullen woorden jou opzij zetten
als onze harten gevuld zijn met smart
en stilte onze dagen vullen zal

liefst zonder pijn wil ik jou aanvaarden
met gelijke messen wil ik snijden
doch snijdt niet dieper dan mijn
liefde is voor jou

Werner

Zee en benen

gij zon, zee en zeilen
gij doet menig mens verdwalen
op golven van rust
tussen eb en vloed

jij bent niet meer gehaast
gevend, al wat jij kan
net op dat moment wanneer
tranquilliteit het sterkste is

wind snijdt zachtjes verder
wanneer mijn wezen rood kleurt
en landbenen twijfelen
tussen aanmeren en verder varen

scheepsverhalen worden sterker
bij koffie en een teug
grootzeil dat ons thuisbrengen zal
momenten bij krachten der natuur

Werner

Zij droeg zwart

dinsdagmiddag zal het geweest zijn

nu even geleden, dat tweede lesuur
elk in zijn hokje, een wereld open bloeiend
strijd der titanen, toen de eerste dons opfleurde

ze kwam het lokaal binnen, met zwarte plooirok
witte blouse, naaldhakken en nylons
koket voor een dame met flair in talen
mijn blik week nooit af, ik sprak en zag het graag

ze had net dat iets in haar stem
welk elk adolescent doet beven en opkijken
als de accenten gelegd waren
en het zichtveld beneveld, durfde ik haar aankijken

die eerste decolleté welk mij deed zwijmen
toen wist ik reeds, dat ze mij veroverd had
nu jaren der wijsheid me rijper maakte
mijmer ik naar accenten en apostrofs

'mon dieu, elle été belle’

Werner

Dichteres zoek

jij poëet welke woorden
toetst en sensibiliseert
ontbreken doe ik even je naam
tussen strofes van mijn stadse taal

als een leeuw verslond je zelfs
iepen,uilen en griffels alom
bühne was en is je plaats
waar men je groots aankondigde

allochtoon op mijn Grote Markt
van kinderboek tot cabaretje
maakt zinnen naar ieders pret
met joie de vivre en savoir faire
zet je letters neer over groot en klein

ik zoek nog steeds dat Antwerps accent
procentueel is het ver te zoeken
doch je taal is wijds gekend
laat nog van je horen 'hoe 't is't
wee jaren staan voor de boeg
'oep zen Antwaarps on den toeg'



Werner

Gesnoeid

na veertig jaar gestaag
knipte hij gratie laag na laag
nog steeds dezelfde coupe
onder het oog van elk koningskind
weggeknipt op Koninklijke hoofde
deze dame heeft een snit naturel
zij het met een vleugje licht mauve
menig hoofddeksel verbergt dat wel
zit zij dan ook zo stil bij het knippen
of leest zij dan menig blad
en blijft bij de kippen

Werner

Tijd zonder kind

ik heb geen leven over
patriot dat ik ben
schaal met rijst en beloftes
toekomst in dollartekens

vervlogen tijden der kindsheid
in aanslag mijn verweer
werelds verbannen, verboden
schoten weergalmen
als speelgoed gekend

que mon nom est connu
comme légionnaire d'enfants
j'ai défendu mon pays
l'Afrique si tropicale

la chaleur qui disparait
avec chaque balle de fusile
je dors plus longtemps
dans ma jeunesse inconnue




Werner

Haar dag

jij die me baarde
me leerde stappen
die traande met groot verlies
ons allen tezamen hield
je was er steeds

ik heb je ooit wel eens gehaat
daar waar jij ons veel vergaf
plots hebben we je moeten missen
kreeg dankbaarheid betekenis

jouw dag vandaag
ik kijk hemelsblauw hoog



Werner




Werner

Zoekend

met schrille tred tegemoet wat zijn zal
onafgewende obstakels op mijn nieuwe pad
pennen en klavieren die anders klinken
doch woorden die dezelfde blijven

met veel bravoure en borst vooruit
wielen in aanzet om lerend verder te gaan
kostbare tijd welke nu verdeeld moet worden
tussen werken, gezin en dichtersbestaan

zal ik nog woorden vinden en neervlijen
tussen de laatste file en de op en uitknop
met een glimlach de toekomst tegemoet
in het achterhoofd het missen van



Werner

Wegverlegging

'k ben geen atheïst, noch conformist
'k geloof steevast, op mijn eigen wijze
'k zoek geen heil, enkel gemoedsrust
het kan me af en toe gestolen worden
hoe men zielen werven zal

doch tijd is genaderd van witte strikken
dikke omslagen overladen met vette biljetten
eerste of plechtige, je naam onder gelovigen
'k geloof dat je volgen zal, die uitgestippelde weg

nu nog je ziel vastklampen aan waarden
waar geloof en houden van, je rechtop houdt
kruisje aan jouw hart zoekt stilaan zijn weg
opdat je groter en wijzer worden zal




Werner

Quid...

nu nog spelend tussen longen van groen
zingen vergeet-mij-nietjes hun voorlaatste zwanenzang
Meikevers neerstrijkend op aardappelloof
onze appels welke blozend de toekomst aanschouwen

uitgekeken op schuimend wit der oceanen
waar zure regen neerslaat, de ijspegels zoek zijn
hoe gletsjers smelten en meren stijgen
aan oevers met riet dat stilzwijgend haar hoofd neerlegt

laat boomstammen nodig om hun kisten te vormen
wanneer plant men nog een bos om verder te spelen
voorwaar onze nazaten in onwetendheid
zal men kleinkinderen, Eden nog kunnen tonen



Werner

Onbekende stap...

gek waar mijn zoektocht begon
jaren grijsheid die mijn weg staafde
ervaring in een nieuwe wereld
van jonge snaken met maatpakken
teugels vastgenomen, en niet gepinkt

stille tred en dan galopperend
met slimme woorden aan de bak
niet snel bekoort onder elk bedrag
waar nieuwe wegen leiden
klaagt mijn klavier niet echt

wat rest me nog de tijd
verder te wroeten tot gerechtigheid
klok en badge veranderen dagen
geleidend met fatsoen
het is omdat we werken gaan
en ja, die poen



Werner

Inflatie

mijn binnenste ligt overhoop
decadent getafeld
met voor, tussen, hoofd en nagerecht
doch niet uit mijn portefeuille

als ik net had gelezen dat
één ton witte bonen verdubbeld was in prijs
voor een verdord land
waar mensen zuchten bij elke druppel water
die net boven borrelt tussen stenen

de hulpverlener wikt en weegt nogmaals
hoe hij onze donaties zal spenderen
hebben we dan net dat fiscale attest
omdat we ons niet zouden schuldig voelen
bij mensen die overleven op een kop rijst

continent, gekleurd met enkele blanken
stamvader minzaam toekijkend
onder een broodboom die geen eten gaf
enkele geiten welke nog restte
voor als men nog visite had



Werner

Juutje

Judith.. (Juutje)

Typerend is hoe je jezelf kan presenteren
Neen, heren niet alleen om U te amuseren
Stond ten dienste al meer dan vijfentwintig jaar
Iets wat je niet kan verwoorden in één pennenstreek weliswaar

Je bent gegroeid met de jaren des wijsheid
Geen dossier, noch omslag is je onbekend
Ja, vrienden deze dame is ook al wat gewend
Het zit haar in haar bloed, letter voor letter

Ik ben dan wel een vriend veraf
Van ons Juutje stond ik dikwijls paf
Die houdt met hart en ziel van haar werk
Dat woordje humor, dat vleugje glimlach
Is het haar liefde voor het vak, of dienstig zijn van mensheid
Wat haar zo speciaal maakt

Dame met stijl en gratie, zoals jij is geen een
Men kon reeds jaren terecht, met zorgen en kleine obstakels
Voor jou waren dit euvels om opzij te zetten met professionaliteit
Mag ik je dan ook dankbaar zijn voor de jaren vriendschap
De rots waar menig schouder kon op steunen

Tot aan je pensioen heb je nog wel wat te doen
Het is niet veel,tussen al die heisa door
Maar op wie anders moeten we rekenen

Meer dan gewoon
Ik zeg je alvast dank…


Werner

Rond negen

in de ochtend dwalen ze
van deuntje naar gekeuvel
met gelach en gekwetter
alsof de wereld luistert

ze glimlachen elk plaatje vol
kok en weerman aan de pols
voelend wat ons luisteren doet
hun flair en nonchalance

klokslag negen doen
ze radio bewegen
werelds aanhoort,
bescheiden niet gestoord
elke naam weten ze te strikken
tegen hun charmes weerstand nihil

menig spel vragen en repliek
van luisteraar alom
muziek als een jingle,
elk moment aan elkaar
dames jong van hart,
frivool van woord

'De Madammen'

je hebt ze niet zo snel verwoord

Werner

een specialeke voor

mijn radio in de ochtend :-)

Slaap zoet

in stilte hoor ik je stem
alsof je me net te slapen legt
sussend is de kalmte
om mijn ogen te dichten

je naam in mijn hoofd
nazinderen met een timbre
dromen van je rust
veilig omarmt, uit je hart

je had genoeg gezegd
dat ik kinds aanhoren mocht
op mijn kussen rusten woorden
tranen van je gemis

een vadergevoel gevonden
onbewust meegegeven
alsof stilte mij aansterken zou
je ademt nog steeds die sterkte




Werner

Per duizend...

vierduizend hebben nu het leven gelaten
vijf jaren een land overspoelt
tussen rassen en kleuren vind kruid elk doel
wereldmachten zochten één man

restte de wereld die aanschouwen deed
vergeten te noemen honderdduizend landgenoten
Sjiieten en Soennieten de Koerden aan de kant
welk was er te zoeken in dat verdorde land

olie en goud in een havenloze woestijn
tussen Eufraat en Tigris vielen granaten
niet die van bomen, maar uit vuurspuwende monsters
zelfmoord eens per week, vrouw nog kind gespaard

zij het een familie die oorlogen voert
met wapens nimmer gezien of gehoord
in alle stilte werden ook kinderen vermoord
ik sla de krant om en zoek hun naam

Werner

Nieuwsflash

medialand staat op zijn kop
wie gaat daar nu gijzelen begot
je komt live in beeld
of dat zoiets de kijker wat scheelt

welk nieuws zou het halen
iedere zender kan nu het tijdstip bepalen
in elke hoek een camera present
was het misschien een boze televisierecensent

het leed is geleden op de televisiekanalen
we kunnen wederom gewoon blijven balen
van oude films en belspelletjes
misschien een kijker die zei ' het is welletjes'


Werner

Dag Mijnheer...

heengegaan een stuk van onze taal
vijf decennia meesterlijk bewandelend woordgebruik
zoals jij alleen dat kon, een Claus

je oeuvre zo omvattend dat niet enkel een boek volstond
theater, film ze hebben allen de revue gepasseerd
van menig kunstvorm ben je meester geweest
elk palet heb je gevormd en stijl gegeven

'België in verdriet' zou nu een titel wezen
doch je pen heb je neergelegd op jouw manier
wanneer jij het wenste, de laatste pennestreek te zetten

in stilte schreef je dat laatste blauw
waar hemels wit zijn, je plaats gaf



Werner

Leterme I op been..

nu en dan betreurt, vervloekt en beschimpt
men is er in geslaagd ons land net niet te verdelen
zij het in posten, portefeuilles van allerlei allooi
met de moedertaal en kleur in de hand
zijn ze plots allen netjes zielsverwant

het heeft een naam, men zegge Leterme nummer één
al staat menig Belg nog op zijn kop, de rand gesplitst
voor onze allochtonen, de hoek waar de hoofdstad en taal
zich kruist zoals degens, het duel der zure appels

groen, paars, oranje, outsiders, minder bekwame insiders
eindelijk beslist waar men snoeien gaat,
zij het onze portemonnee dat we 't voelen zullen
uitdelen met andermans geld, is snel samengeteld

al zegt men 'non' en 'oui' tegen voorstellen die intimideren
het zal een minister wat schelen, hoe men melken zal
dit land van honing wordt stilaan een lachbui
nu nog onze koningskinderen hun dotatie nog
en de put is leger dan leeg,
en we kunnen weer stemmen gaan

Werner

Gekluts...

het daglicht klaart dan eindelijk
mijn ochtend en avond terug
in een schemerzone waarin kilte
menig hart stiller deed slaan

doch nimmer afgewend
speelt het jaargetij met licht en kleur
dat lentegevoel met wintervoeten
natje en droogje zoals het maarts betaamt

ik schuifel op het pad, mosgroen op edelwit
mijn voetstappen op ochtenddauw
uitkijkend naar wit en bruin met gele lintjes
zo net niet aangevroren, en nog eetbaar

glunderend zijn de snoeten
van kinderen speels, gedwee zoekend
naar hazen en zoets
achter de hoek luidde men net het voorjaar in

Werner

Woord in tijd vermoord

gehaast, gehaast, haastig
ben jij dan zo verdwaasd, elke letter sneller typend
pantoffels sieren nog de kant van het bed
als koffie en ontbijt reeds waren gezet

vlugger, vlugger, vlugst
heeft het dan nog zin, schrijven aan dat begin
hoorde net nog spreken van honderdtwintig kilometer
allen stonden ze aan te schuiven, vanaf het vertrek

sneller, sneller, snelst
vrije tijd voor het woord wordt krachtig vermoord
men las de boeken niet meer van de plank
rechthoekige monsters, wit gelaat en zwarte zetting

trager, slomer, stilte
letters met schreden door dat potlood eens gezet
gom welke wijsheid nog corrigeren kon, met liefde rechtgezet
gelijkgestemde zielen zoeken de tijd,
woorden zonder haast en spijt

Werner

"Nomen Nescio"

in jaren was je nog te klein
ongekend doch wel getreurd
ook jij was een mens in wording
vermoord, ontnomen, stilgezwegen
nu enkel één plank in zwart gegrift
'onbekend'
met veel bloemen

Werner

Op zijn kop...

als de lente zich juist heeft aangemeld
wordt de ochtend gewekt met nattigheid
de wandeling tussen bomen en struiken
welke zich ongestoord ontluiken wordt op halt gezet,
mijn beenderen sputteren tegen,

vergewissen kan je beter niet deze dagen
alhoewel menig peer en appelboom
zich vragen beginnen te stellen
zo ook mijn forsythia en kerselaar
die reeds aangemeld zijn

het gras reeds net geen anderhalf kontje hoog
hoeft nog niet gemaaid te worden
gek wordt de boel, de natuur heeft een schrijnend gevoel
waar heeft de mens nog niet mee geknoeid

nog even en het is wederom te laat, op de klok des tijds
staan we allen met armen hoog in de straat
zoekend achter die druppel regen
of ontwijken aan elke natuurlijke vraag

Werner

Toen...

toen winter nog winter was
het ijs nog de ramen aansprak
als de stoep werd leeggemaakt
omdat kolenboer en bakker verwacht werden

misschien als de parkvijver je schaatsen liet
tussen vallen en opstaan, met geharde knieën
het gekraak de dag nog maakte
sneeuw nog werd bespeeld als een pop

wanneer je oren en tenen door de koude werden geraakt
je soelaas zocht bij de kachel die wonderen deed
de wastobbe gevuld werd met ketelwater
omdat de kraan niet meer lopende was

als vorst en sneeuw het land inpalmde
men kolen schepte en hout kliefde
was er warmte die alles deed verdwijnen
in een dutje, tezamen op de zetel
krakende liefde, seizoengebonden

Werner

Een brug te veel

je wordt weer opengereten
deze keer is het de noordrand
welke zijn schoonheid verliezen zal
met pilaren van staal overbrugt men
straten en pleinen, ja zelfs de vaart

een brug zal nooit dezelfde meer zijn
vermoord het weinige groen dat nog rest
stilaan omgeploegd waar niets kan groeien
Oosterweel, naam die zindert in menige file

wagenpark dat mijn stad verzadigt
met gassen en minder mobiele mensen
van linker naar rechter
en halverwege over de Schelde

zal ik mijn weg nog vinden tussen 't zuid en noord
of is men reeds aan het graven in wat rest

Werner

Zonder hoop

tweede dag van de week
zoiets kan hij misschien nog onthouden
alle kamerdeuren zijn hetzelfde
gezichten vervagen zoals monotone kreten
bij het passeren van een witte schort

nachtelijke wandelingen zijn klokvast
ergernis van elke wacht als deuren niet op slot zijn
zijn leven dat overhoop geworpen werd
geen foto die nog een herinnering is

stoelen grijs en groen netjes op een rij
een dame starend door het venster en verder
sommige blikken slapen reeds
televisie staat aan of uit,
als hij maar muziek maakt zoals weleer

het koffiemachine pruttelt zijn bakje troost
zwart graag, dat wist hij nog


Werner

Werner gaat ervoor...

Aanschijns

baden in jouw aanschijn
doet mijn dag herleven
vol als je heden staat
laat menig ziel niet onberoerd

paringsdans der exotische nachtvlinders
gestoei van mensheid en hormonen
tussen schemering en ochtendgloed
wissel je van gedaante

van kwart tot half en vol
weerspiegeld zonlicht achterom
laat me dromen van je slaapzand
's ochtends in mijn ogen

van die blik, die jij achterliet
als ik niet slapen kon



Werner

Moeder apart

Maria, vol van genade

reeds anderhalve eeuw
aanbidt men jouw aangezicht
je hebt je laten aanschouwen
zoals geen ander vrouw dat kon

je naam gepreveld in gebeden
elke mens, wiens ziel voor jou openstaat
mirakels komen en gaan
doch jouw naam is gegrift
zij het in rotsen en letteren

moeder zoals jij was
geen ongelovige kon naast je kijken
kaarsen die branden elke dag
opdat men sterker geloven kan



Werner

Hoekje verkeerd

de hoek van de tuin is verkeerd
als eerste zonnestralen zacht en fris
bracht jij het glunderen nader
tussen vers groen en zachte bries
zag ik je staren geelgoud
schrikkend van eerst gemelde sneeuwbui
zoekgeraakt tussen seizoenen
starend als jaarlingen nog kleurloos zijn
bekijk je me, met een hoofdje schuin
pluk me nog niet, ik wacht op lente


Werner

Gedichtendag....

In de ochtend op Radio 2

In één zin vernoemd worden met een stukje gedicht en de duimen moeten leggen voor Gaston Eyskens

Ik vind het geslaagd.. :-)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Werner

Mogilino Kampf

ik heb geen hart noch ziel meer
deze beide zijn weggeveegd
achter de deuren toen jij me achterliet
was mijn bloed zo dun dat liefde wegebde

wenen ken ik niet meer
enkel het huilen van lotgenoten
doet me af en toe dwalen
tussen muren afgeschraapt met bot en vel

eten wordt mij gegeven, als ik het ooit zien zal
monotoon als het zonlicht wederom dag brengt
kan ik nog verder leven, nu de wereld mij aanstaart
denken dat ik hen danken mag

om me te laten slapen, in een warm bed
armen rondom mij, gevoelens die ik nooit meer kennen zal
wat is de wereld kort van zicht
Europese burger, dat ook ik ben

zij klein en vergeten



Werner

Vliegend

half België heeft bijna prijs
vind het zelf vervelend, lopend met moment
in sommige huishoudens
wordt het wringen voor een plaatsje
zonder aangeschuif

het heeft wat onder de ledematen
zo halverwege begint het protest
de rest komt in opstand,
laat dan zachtjes van zich horen

wees getroost heel het gezin komt aan bod
kindlief had maar een hoestje
moeder de vrouw, moest nu en dan weer gauw
man des huizes is zogenaamd sterk,
in zetel liggen

temperaturen stijgen, koortsig is het gevoel
dan loop je als een gek van bank naar pot
toast is mager, bouillon helder
gelukkige mensen zijn we dan
dat we geen buitenhuisje meer hebben



Werner

Dag Dame...

een dame,
ik kende haar enkel door lentes heen
ze was niet apart,
ze heeft geleefd, ongeveer een kleine eeuw

de eerste automobiel rolde
toen ze net een tiener was
als werelden discussieerden
had ze ook dat huisje, tuintje en gezin

kind en man heeft ze reeds afgestaan
leefde voort in haar stille wereld
wanneer ouderdom aan haar begon te knagen
waren velen van ons, net met leven begonnen

ze was van Limburgse bodem, kranig en stoïcijns
met muziek in haar hart en hoofd
kende ze menig besnaard instrument
kon zij mensheid nog dingen leren

ze is niet meer
doch harten heeft ze een eeuw gevuld


Werner

Voorwaar dag

toen het daglicht dichten bracht
neergeschreven over wat eens was
en nimmer zijn zal
als hemelsblauw die ochtend bracht

van liefde en harten gevuld,
emoties van weleer
sommigen gebroken door hardheid,
anderen overladen met zoenen

majestueus zoals een pen eenmaal krassen kan
werd het perkament beschreven, zoals elke dag
niets minder dan waarheid
zal mijn dichten zijn
deze dag van het gedicht
in letters en rijm

niet alleen zet ik mij aan deze uitdaging
met velen zullen we het wit
verblauwen tot de schemering valt
en ons laatste woord is uitgeschreven
in pennenstreken
zoals wij meester zijn van het woord



Werner

Maand der lege knip

zolang mogelijk heb ik je proberen dicht te houden
doch deze maand moest eindelijk de sluiting prijsgeven
niet dat ik het niet kon, maar veel oogde zo mooi
dan ook misschien niet echt nodig, doch het stond je prachtig

ik knipte je zo dicht als het kon en toch slipte je langzaam weg
tussen die laatste storting en opname werd jij mijn dertiende
dat moment van kortingen en prijsbewust, meestal een vleugje lust
drang om te wriemelen tussen massa's mensen zonder hoofd

gesleur van tassen en zakjes met namen gezeur met de rijkste namen
winkel uit en in, kaart eruit en erin welke bijna versleten is
net nu alle cadeautjes waren uitgedeeld, strijken kooplustigen neder
laatste eurocenten kruipen uit de portemonnee
van mensen die klagen dat brood en benzine net ietsje duurder werd



Werner

En anderen

dan heb je van die dagen
dat alle wensen gemeend zijn
oprecht vanuit het hart
zonder nadenken en zo verwoord

voornemens voor het te jaar te komen
aan alle zaken die ons leven zullen beteren
eerst gezond en wel het jaar door
gevolgd met veel verdienen en hard labeur

meestal vergeten we die wensen in stilte
aan de tafels waar de snede dunner is
waar het water vloeit als wij wijn schenken
men pakjes niet kent als er toch eten is

waar je buren stervend zijn
tussen feestgedruis en vuurwerk
als allen aan dezelfde dis zou gezeten zijn
zou het nieuwe jaar beter worden


Werner