Stalen buizen

twee hoog staat hij nog
blauw, nu reeds verkleurd
lucht, helemaal vergaan
rubber, alles verduurd

eerste van zijn reeks
nu achtentwintig jaren
af en toe nog dienstdoende
piepende leuning, doorsleten kussen

metgezel die voor mij welgeolied liep
mijn benen de stad vergezelde
afscheid nemen zal pijn doen
met weemoed hoor ik nu en dan

'oud ijzer, lood en zink, platte batteries'



Werner

Beleggen bedrog

als het slijk der aarde
rijken armer maakt
wordt de rijst verdeeld
en minder begoede
niet aangeraakt

hoge toppen weggescheert
van vastgeroeste imperiums
alsof eigen kapitalisme
ons in stilte vermoord

jouw buurman die zonder baan
ook aanschuift voor brood
wanneer het zwarte goud uitgepompt is
en longen neergehaald worden

ademen we nog
dat stukje vrijheid en democratie



Werner