Mijn bestaan

plaats waar kleuren stoppen met bestaan
waar zwart, wit niet kennen wil
grijsgrauw heeft de boventoon, nog net
tranende stenen staat netjes op een rij

hier en daar die grote bloemenweelde
waar nog levende hen van kennen
meestal eenzaamheid, zakdoek in de hand
wandelen tussen namen, foto af en toe

plaats met mijn afwezigheid, doen uit fatsoen
herinnering en taferelen hartrakend
plaatjes zijn nu in, twintig bij twintig
net ruimte voor urnen, en zeggen wie je bent

aan de ingang "helpen dragen mevrouw"
met potten van eerbetoon in alle kleuren
nogmaals afscheid nemend, tegenover marmeren tablet
liefste mama, papa, oma, opa, tantes en ooms

dragen doe ik jullie, rozengeurenkleuren in mijn hart
zwaarder dan welke steen ooit


Werner