Een dikke

vaak zoek ik dat klein stukje, genaamd geluk
alle hoeken van mijn stulpje zijn uitgeveegd
tussen zomer en winterkledij, sandalen en stappers
onder schabben, aan de kapstok, ja zelfs in dozen
waar spinrag en stof elkander minnekozen

nu echt gemeend, veel moest dat niet zijn
genoeg om de dag rond te komen, in winterse zonneschijn
het is voorwaar bepaald, doordacht, soms zo klein
streelt het mijn ego, niet dat ik zo ongelukkig zou zijn
het geeft een mens dat zachtmoedige zetje
voor verder te gaan, al is het soms geen pretje

het kan soms keren op een plaatsje nooit gedacht
net die blozende wang, verwoord als men glimlacht
je bestaan heeft meestal niet veel van doen
mag ik je houden, met je ongeschonden blazoen
dat kleine geluk, dat je gaf, in die eerste zoen


Werner