Diefstal in de morgenstond

mijn glimlach werd deze ochtend even gestolen
niet dat herfst hem schuil hield, het licht brandde
met veel kabaal meldde de zoon, ik ben wat vergeten
niet zomaar wat, het leven van Picasso op een blad met strepen
bijna het volledige oeuvre had ie nog graag gehad, dacht hij

gezocht en getypt in een tijdspanne van de krant lezen
dan nog twee sneetjes bruin en een bakkie troost
om dan net het nieuws te missen rond achten
stond ik voor lichten die ik anders nooit gezien had
zag ik net, dat mijn tweede paar ogen thuis nog lagen

mijn stad liep vast van Noord naar Zuid, en halverwege
vrachtwagens en fietsers het grootste contrast, aan stoplichten
aanschuiven zoals iedereen, je komt zelfs vrienden tegen
getoeter langs alle kanten, behalve aan mijn glimlach
die lag nog in bed, zowat rond half zeven...



Werner