Ze luistert zo lekker weg

Gek hoe je radio beluisteren kan, hier staat ie dan op van 's ochtends vroeg.
Ik heb zo wat met radio2 noem me dan wat ouderwets, zij het prehistorisch, ik luister hem graag. Op die dag die ik dan vergeten, ben miste ik een stem, vraag me niet wie of hoe en wat en waarom. Dan word je nerd verklaard en zit een mens te surfen op de waves van het internet. En ja hoor zelfs de radio vind je daar, ben aan lezen en bladeren en kom dan toch die dame tegen.

Ken nu haar gezicht en zeker de stem, dat heb je met dat audio-gedoe dat eens opgeslagen werd.Ik las en bedacht bij de eerste zin, ja ze is er even niet ze is ziek, maar wat dan verdomd.Tot je alles gelezen hebt en een levensverhaal op één webpagina ziet staan. Zoals elk van ons soms strijden moet, had zij haar gevecht aangegaan. Het was die verdomde K van kanker die haar stem deed verdwijnen van het luchtruim. Ik slikte stilletjes van de woorden die ik las, en de link om haar een steunberichtje te zenden.

Ik dacht van ja en neen, doe nou maar. En mijn eerste hart onder de
riem aan een dame nooit gezien. Mensheid zou me voor gek verklaren maar ik typte erop los.Ze noemde hetzelfde als mijn vrouw, was in hetzelfde jaar geboren, dus noem het kismet,of hoe noemt karma, het maakte niet uit. Het leek alsof ik tegen een vriendin aan het praten was. Ik lachte en grapte over heel het gebeuren, doch probeerde haar steeds op te beuren tot mijn letters op waren om haar dan eens te zien lachen.

Misschien zal ze wel eens gedacht hebben wat ligt deze gek nou bezig van schatje hier en daar, alsof ik tegen mijn vrouw aan het praten was.Ik wist haar nog te vertellen hoe fier ik was met mijn T-shirt van goudzoekers en Guy Deprez,toffe knul, niet te vergeten mijn 10 euro aan muziekbons. Af en toe als ik geen e-mail had, of tussen dossiers door op het kantoor, tikte ik de website even aan. En schreef haar een berichtje. Haar vervangster deed het anders niet slecht en ik luisterde meer en meer naar de personen achter de stemmen.Ik las ook haar verhaal van repliek toen haar baas alle e-mailtjes naar haar bracht en zij verbaasd keek hoe de wereld toch luisteren kon,hopende dat het mijne er ergens tussen zat.

Deze ochtend op radio2 hoorde ik haar stem weer terug,
ze deed haar verhaal van wat was geweest en de strijd die geleverd had. Van A tot Z legde ze uit hoe ze afgezien had, met stralen en chemo, overgeven en iets missen van een vrouw. Het opvullen van een BH met een lach en ik denk soms een traan. Maar dan weer die warmte achter de persoon, voor anderen die hetzelfde moeten ondergaan. Verdomde chemo die zelfs de natuur deed vervroegen, ze wou dat helemaal niet.

Hoe je de boel opvult en wat het is om een stuk van je lichaam te moeten missen. Zonder aarzelen legde ze uit met hand en tand hoe ze haar boezem had zien groeien, van jonge dame tot volle vrouw, met kinderen voeden, en handen neergevleid van haar liefste ongetwijfeld. Het bracht me de blik aan die dames bloot langs de kant van de weg, met de campagne om je te laten onderzoeken op iets oudere leeftijd.

Ze is kranig en heeft al wat doorstaan.Hier klimt ze over, met haar verhaal en moed, voor mij dan een beetje déjà vu, van mijn eigen moeder, die zelfs niet zo oud geworden was als zij laat staan mezelf en mijn wederhelft.Dan draai ik de knop om en luister verder,in de hoop haar stem dan weer snel te horen want ze luistert zo lekker weg.


Werner