Naast het tuinpad van Eden

genietend van twee benen die mij dragen
maar zal ‘k ze hebben tot ‘t einde der dagen
huppel, spring en speel ik op akker en veld
dat kind zijn in mij, dat is alles wat telt

dit thuisland verdeeld tussen linten gekleurd
met elke zet geplaatst, geen ziel die nog treurt
uit hemel gevallen, met tranen besmeurd
door die ene stap die mijn leven verscheurt

een hart en veel moed, dat is wat ik meesleep
gehard voor burgers, in d’ explosieve greep
waardoor schoonheid op vier wielen of krukken
machtstrijd benadrukt die ‘t mensdom blijft nukken

rollend, levend, overlevend en frivool
met ‘n glimlach die schijnt op elk continent
waar oorlog blijft woeden, de kleur onbekend
‘t maakt mij ongelukkig en heel malcontent

wie weet vinden w’ ooit intellect als symbool
in ‘n wereld die leeft met verstand en niet schendt

Werner