Quid...

nu nog spelend tussen longen van groen
zingen vergeet-mij-nietjes hun voorlaatste zwanenzang
Meikevers neerstrijkend op aardappelloof
onze appels welke blozend de toekomst aanschouwen

uitgekeken op schuimend wit der oceanen
waar zure regen neerslaat, de ijspegels zoek zijn
hoe gletsjers smelten en meren stijgen
aan oevers met riet dat stilzwijgend haar hoofd neerlegt

laat boomstammen nodig om hun kisten te vormen
wanneer plant men nog een bos om verder te spelen
voorwaar onze nazaten in onwetendheid
zal men kleinkinderen, Eden nog kunnen tonen



Werner