Overgebleven mensen

en toen waren ze nog met drie
gerimpeld en vol met verhalen
toen de wereld er ook niet beter uitzag
tussen puin en honderdduizenden verloren vrienden

ver van mijn bed en toch zo dicht
als wrange smaak bij het lezen van een boek
over getuigenissen van alle rassen en kleuren
welke elkander uitmoordde als ze net man waren

als de bommen niet vlogen of de kogels suisden
toen de mist als een gas neerdaalde
kende men de onzichtbare vijand in elke dag
bij het schrijven van de laatste afscheidsbrief

alsof de wereld deze mensen nog iets leren kan
groeten we elk jaar nog witte kruisen
de rode bloem die gevallen herdenken doen
aan de voet van een monument

waar geen mens meer stilstaat

Werner